Γεννημένος στο Παρίσι το 1924 ως γιος Αρμένιων προσφύγων, ο Αζναβούρ περνάει στη φτώχεια, αλλά διακρίνεται από το πάθος των γονιών του για τη μουσική και το θέατρο. Χλευάστηκε για το κοντό ανάστημά του και την τραχιά φωνή του τενόρου -χαρακτηριστικά που με τον καιρό θα ενστερνιζόταν πλήρως. Οι πρώτες απόπειρες του Αζναβούρ για καριέρα στη showbiz κατά τη διάρκεια της Κατοχής παραπαίουν. Ενώ είναι ταλαντούχος στιχουργός και αφηγητής, το υλικό του βρίσκει μεγαλύτερη επιτυχία στα χέρια άλλων, συμπεριλαμβανομένου του φίλου του Pierre (Bastien Bouillon) και αργότερα της επιβλητικής Edith Piaf, η οποία γίνεται μέντορας του με μεγάλη επιρροή και υποστηρικτής. Αλλά τη δεκαετία του 1950, ο Αζναβούρ συνειδητοποιεί επιτέλους τις δικές του φιλοδοξίες. Τα συμπαθέστατα «chanson» του για τα χτυποκάρδια, τα μπερδέματα και τα πάθη του απλού ανθρώπου (αντανακλώντας τα δράματα της δικής του ζωής) τον εκτοξεύουν την παγκόσμια προσοχή στο πρόσωπό του