Η ταινία είναι ένα δοκίμιο-εγκώμιο για την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο σκηνοθέτης, το εργατικό Λίβερπουλ. Είναι επίσης μια κατάθεση μνήμης και στοχασμού για την εμπειρία της απώλειας αίσθησης του χώρου και του τόπου καθώς ο χρόνος περνά. Πρόκειται για ένα οπτικό ποίημα που αντλεί στοιχεία από τα πρώτα 28 χρόνια της ζωής του Ντέιβις στο Λίβερπουλ, έως την αναχώρηση του το 1973. «Εικόνες που μιλούν» συνδυάζονται με ποπ και κλασική μουσική, φωνές, αποσπάσματα ραδιοφωνικών εκπομπών και μια εξομολογητική αφήγηση από τον σκηνοθέτη. Η ταινία αποτελεί ένα πολύ προσωπικό πορτρέτο του Λίβερπουλ, πέρα από τους Μπιτλς και τη θρυλική ομάδα ποδοσφαίρου, όπου η νιότη και η έμπνευση συμπλέκουν την προσωπική ιστορία του σκηνοθέτη με την ιστορία της πόλης